TROP to wydarzenie, którego doświadczyłam, będąc na początku mojej drogi trenerskiej. Poszukując wiedzy i chcąc poznać bardziej doświadczonych trenerów trafiłam do grupy osób, które, co dzisiaj rzadko spotykane, chętnie dzielą się tym wszystkim, co same osiągnęły. Kontakt z Grupą TROP mam od dwóch lat, w czasie których przekonałam się, że TROP to ogromna ilość wiedzy teoretycznej, nie pozostającej bez pokrycia – TROP to również ogromne doświadczenie. Dla wiedzy i doświadczenia uczestniczyłam w kursie trenerów. Jednak dostałam jeszcze coś więcej. Tym, co dla mnie najcenniejsze, jest atmosfera, której stałam się częścią i ludzie, których poznałam.

Udział w szkole trenerów to trzy moduły, które, tworząc spójną całość, pomagają być – po prostu – lepszym trenerem. W pierwszym module, dzięki poznaniu tajników niezwykle otwartej i równocześnie wyważonej Metody TROP, mogłam poszerzyć mój warsztat trenerski o wiele zupełnie nowych, ale też nieuświadomionych wcześniej narzędzi. Moduł drugi dostarczył mi ogromnej ilości głębokich przeżyć. Większości wiązałam je z pracą trenerską, jednak możliwość doskonalenia umiejętności interpersonalnych i pracy w zespole wymagała również dotknięcia granic własnej autonomii i zależności. Niezapomnianym przeżyciem pozostanie profesjonalnie i z sercem przeprowadzony trening interpersonalny, dający szansę refleksji nie tylko nad sobą, jako trenerem, ale także nad sobą jako człowiekiem: swoją tożsamością, indywidualnym charakterem i osobowością. Ryzyko rozwoju osobistego, o którym mowa na rozmowach rekrutacyjnych to nie bajka Grupy TROP – to się w Grupie TROP dzieje… Trzeci moduł przyniósł możliwość diagnozy, regularnego uzupełniania i rozwoju własnych umiejętności trenerskich.

Za sprawą udziału we wszystkich spotkaniach grupy trenerów systematycznie powstawały notatki, które teraz stanowią solidną bazę mojej pracy trenerskiej. Częste powroty do nich pozwalają mi znaleźć odpowiedzi na pojawiające się w pracy trenera pytania i wątpliwości. Mój udział w szkole trenerów klasyfikuję jako niebywale rozwojowe, refleksjogenne i, co najważniejsze, empatyczne doświadczenie, powstałe na bazie wielu przeżyć, nad którymi czuwali bardzo wymagający i zarazem niezwykle wrażliwi trenerzy. Pamiętam, że niejednokrotnie ciężko było sprostać im wysokim wymaganiom, które przekładały się później na wysoki poziom wypracowanych umiejętności. Z kolei frazy: „mam w sobie zgodę na”, „czuję się ubogacona kontaktem”, „rezonuje mi to”, czy: „sprawdzam” – na długo pozostaną w mojej pamięci. Co więcej: na trwałe wniknęły do słownika rodziny i znajomych…

Jako że każdy trener ma swoje „mocne strony i obszary do pracy”… gorąco zachęcam do doskonalenia swojego trenerstwa razem z Grupą TROP oraz do poznania trenerów TROPu i tworzonej przez nich atmosfery. TROP to wiedza i doświadczenie, ale TROP to przede wszystkim wspaniałe osobowości – ludzie, którzy chcą dawać siebie innym.

Agnieszka Pache

Wszystko zaczęło się od potrzeby. Półtora roku temu chciałem coś zmienić, bo dotychczasowy pomysł na siebie przestał działać. Zaczęło się narzekanie, jednak marudzenie jest mało twórcze i tylko osłabia. Żeby wyjść z dołka trzeba przestać kopać. Tutaj przyszła mi z odsieczą prosta i genialna metoda która daje pożywkę dla całego procesu rozkwitania naszych kompetencji – skupiasz się na pozytywach. Naturalnie przestajesz mieć miejsce na wewnętrznego sabotażystę marudera, co więcej wskakujesz w strumień pozytywnej energii mocnych stron. Zajęcia Tropowe wskrzesiły we mnie ten prosty i zbawienny nawyk. Rozwój w Akademii Trenerów opiera się na metodach i są one rodzajem lustra dla naszego wewnętrznego świata, tego jacy jesteśmy, co wnosimy. Mogłem się przejrzeć w tym lustrze i bywało intensywnie. Moje wewnętrzne emocjonalne zoo mnie zaskoczyło. Po pierwsze odkryłem, że emocje są też ważnymi informacjami i możemy uczyć się jak z nich korzystać. Poznałem podstawowe mechanizmy procesu grupowego, doświadczyłem niektórych z nich i przeanalizowałem je przy wsparciu trenerów. Takim bardziej namacalnym rezultatem np treningu interpersonalnego, jest oswojenie się z intensywnością emocjonalną grupy, większe rozumienie jej dynamiki i bardziej świadome radzenie sobie z emocjami wogóle. To się niezmiernie przydaje w pracy trenera/coacha i pozwala dalej oswajać z własnym wewnętrznym światem.

I teraz, co ja, trener, mam właściwie do zrobienia? Rozglądam się dookoła i widzę klęskę urodzaju, mogę się przydać bez przesady wszędzie. Nauczyłem się tego właśnie tutaj. Tropowy tygiel wymiany obserwacji otaczającego nas świata daje bezcenną perspektywę obserwowania złożonego i pełnego możliwości otaczającego nas świata. Chętnie podłączam się pod głębokie konstatacje o przemianie cywilizacyjnej jak i motyw warsztatu dla wspólnoty mieszkaniowej z Grochowa. Taki balans jest mi bardzo bliski i bardzo cenie to, że w TROPie jest na to wszystko miejsce.

Co teraz? Nastał fajny czas, obserwuję siebie i cieszę się bo mój „wewnętrzny trener” dojrzewa. To taki stan w którym nareszcie mogę powiedzieć sobie: tak, masz wystarczającą moc żeby zabrać się za praktykę. Pojawiła się bezcenna samodzielność – na ten moment czekałem. Jest sobota, 21:34. Siedzę w biurze, które okupujemy wraz z moim teamem koleżanek trenerek zsieciowanych wokół TROPu. Zorganizowaliśmy się. Mamy fantastyczny temat do roboty, przygotowujemy propozycję programów szkoleniowych dla kilku dużych organizacji. Jesteśmy w rwącym strumieniu dziania się. Temat żyje, rośnie, wyłaniają się kształty, a przy tym nie opuszcza mnie przekonanie, że robimy rzeczy potrzebne i pożyteczne. Z dnia na dzień zaskakujemy siebie nawzajem w żywej, otwartej i pełnej pasji współpracy. Mógłbym tutaj z lubością wymieniać kolejne schlebiające mojej sytuacji warunki. Jest się z czego cieszyć. Czuję  podekscytowanie i zadowolenie jakiego nie pamiętam od dawna. Się przemieniło! Mogę robić rzeczy pożyteczne dla innych – z tego się cieszę szczególnie. Jestem wolny – to ja organizuję siebie. Trudne ta wolność jak cholera, jednak każdy jej przebłysk mnie zachwyca – to jest to czego chciałem. Od celu dzieli mnie jedynie ciąg czynności do wykonania. Uczę się nie tracić celów sprzed nosa, bywa niełatwo jednak sam kierunek podążania jest doskonały. I teraz pytanie, czy mogłoby się to wydarzyć bez mojego tropowstąpienia? No nie. I kropka. Aż tyle się nie spodziewałem półtora roku temu.

Trudności, które mi się przytrafiają są właściwie naturalnymi trudnościami, na które napotyka każdy działający w żywiole zależnym od jego własnej inwencji. To, jakie możliwości dostrzegam, zależy od mojej perspektywy. W zależności ile zainwestuję energii, taki otrzymuję rezultat.

Jestem dosyć krytyczny wobec otaczających nas dostępnych ofert rozwoju i obserwuję je z dystansem. Na każdym kroku czekają na nas tajemne metody, cudowne książki, treningi optymizmu, czy głębokie medytacje w ciekawych pozycjach. Niekiedy trudno odróżnić czy po jakimś z kursów wydarzyło się dla nas coś dobrego czy tylko wpadliśmy w jeszcze większe pomieszanie od kolejnych teorii. Ja natomiast po tych kilku miesiącach w TROPie czuję się bardziej rozluźniony, spokojniejszy, odrobinę bardziej cierpliwy, bardziej wyrozumiały i kilka innych „bardziej”. Mam też jeszcze większą chęć pracy z ludźmi. Dla mnie to dużo. Mam też poczucie, że ten proces postępu samoświadomości nadal trwa i jego kierunek jest dla mnie właściwy.

Jak to wszystko ma się do mojego drugiego zawodu czyli aktorstwa? O ile sztuka produkowana przez artystę skupia uwagę wokół JA twórcy i jego produktu, o tyle trener czy coach rzuca światło na innych. Nie decyduje za innych co ma być ujrzane tylko zapala trochę światła. Jednym z ważniejszych zadań trenera/coacha jest pozwolić zaistnieć innym, wspierać ich dobre funkcjonowanie i pomagać im z satysfakcją realizować własne cele. Dla mnie wartości, które wpisane są w bycie trenerem/coachem powodują ten zawód szczególnym. Można by na ten temat się rozgadać.

Marcin Tyrol